*भारतात*
✍️ २५८६
भारतात….
पोलीस स्टेशन फूल्ल आहेत.
कोर्ट कचे-याही फूल्ल आहेत.
दवाखाने सुध्दा फुल्ल आहेत.
दु:खानं भरलेला समाजही फुल्ल आहे.
आणी घरोघरी भांडणं , कटकटी ,मतभेद , मनभेद ही फूल्ल आहेत.
समस्याच समस्या आहेत.
अन उत्तर मात्र शून्य आहे.
तरीही इथं क्रिकेटची मैदानही फुल्ल आहेत.
टू व्हिलर , फोर व्हिलरची रेलचेल ही फुल्ल आहे.
रस्ते फूल्ल आहेत , टोलनाकेही फूल्ल आहेत.
तरीही माणसाची मनं मात्र रिती आहेत.हरेक जण डोक्यावर दु:खाचं ओझं घेऊनच जगतो आहे.
मुलांच्याही पाठीवर दफ्तराच ओझं आहे अन मनावर अभ्यासाचं ओझं आहे.
पण मानसाची मन मात्र
सत्यापासून दूर दूर धावत आहेत.भरकटलेल्या मानवी मनाला मानसिक आधाराची नितांत गरज आहे.
आधार शोधूनही तो आधार मात्र कुठचं भेटत नाही , याची दु:खी मनावर खंत आहे.
पैशाची रेलचेल आहे , तरी माणसं एकटी , एकाकी पडत आहेत.
हतबल होऊन आकाशाकडं टक लावून बघत आहेत.
शून्यात नजर लाऊन , भविष्य शोधत आहेत.
दु:खाचे डोंगर पार करूनही सुख कांही सापडत नाही म्हणून थकलेल्या मनानं जगत आहेत.
कुणाचा ताळमेळ कुणाला नाही , कुणाचा पायपोस कुणाला नाही ,
संस्कृती भंजनाचं कार्यही आतून बाहेरून जोमानं फोफावतं आहे ,
तरी याचंही कुणाला सोयरसुतक नाही.
जो तो आपापल्या मनोराज्यात दंग आहे.
कुठं हरवला मनुष्य ?
कुठं हरपला मनुष्य ?
असं का घडतंय…?
याच्याशी कुणालाच काही घेण देण नाही.
प्रचंड लोकसंख्या विस्फोट झाला तरी कामाला माणूस मिळत नाही, मिळाला तरी प्रामाणीकपणाच संपवला , त्यामुळे कुणाचाच कुणावर विश्वास नाही.
याला जबाबदार कोण आहे ?
याचं उत्तर कोणी शोधत नाही.
समाज व्यवस्था उध्दस्त झाली , कुटुंब व्यवस्था कोलमडूनन पडली ,
नवराबायकोचंही पैशासाठीचं नातं आहे.
संस्कारांची शिदोरी संपली.
स्वैराचाराची मात्र तुडूंब भरभराट झाली.
विकृती संस्कृति बनली
अन संस्कृतीची मात्र ऐसी की तैसी झाली.
समाजात , कुटुंबात जो तो एकटाच पडत चालला , एकलकोंडा बनत चालला , याचीही कुणाला खंत नाही.
मोबाइल अन सोशल मीडियानं तर सगळीच , पूरती वाटच लावली.
सगळंच कसं आकरीत झालं.
समदचं कसं विपरीत घडल,
सुखी मात्र कुणीच दिसत नाही.
सुखाची वाट मात्र लाख कोशिश करूनही कांही सापडत नाही.
हे असं असं घडलं ,
कुणामुळं घडलं ,
कुणालाच कांहीं खंत नाही.
माणूस मात्र मुर्दाड मनानं जगतोयं ,
आलेला दिवस ढकलतोय ,
दिवस रेटतच आयुष्यही पुढं पुढं रेटतच राहतोय….
दूर दूर शून्यात नजर लावून
एकट्याशीच संवाद साधत
दररोजचच मरणं माणूस झेलत राहतोय.
माणसाची मनं सुध्दा
विकृतीनं फूल्ल भरून गेली.
विकृत मनांच्या समाजात
सुसंस्कृत माणसं सुध्दा कुठतरी आशेचा किरण शोधतच राहीली.
सगळचं पाणी नासलं
आभाळही सगळचं फाटलं
मनामनातही काहूर दाटलं
जगातचं सगळं विपरीत झालं
उदास चेह-यानं माणसाचं मनंही दाटलं
पुढच्या पिढीचं कसं होणार ?
म्हणुन मनात विचारांच वादळ भरलं.
म्हणूनच की काय आता असं वाटतंय….
जगबुडी काय उंबरठ्यावर उभी आहे ?
मग यावरही मानवी मनानं उत्तर शोधली….
मस्त खावून पिऊन घ्यावं
ऐशोआराम करून मनसोक्त जगावं
मनाला पाहिजे तसं विकृत वागून घ्यावं
कारण….
पुन्हा विकृतीनं पछाडून हाहाकार पसरवण्यासाठी पुन्हा पुन्हा नरजन्म मिळणार नाही.
भगवंत सुध्दा….
माणूस म्हणून जन्माला पुन्हा घालणार नाही.
अशी चूक भगवंत पुन्हा करणार नाही.
भगवंत ही आता मनुष्य प्राणी निर्माण करताना
शंभर वेळा विचार करेल.
माणूस म्हणून याला आता धरती वर कशासाठी पाठवू ?
असं साहजिकच भगवंतालाही वाटल्या शिवाय राहणार नाही.
हर हर महादेव !!
*विनोदकुमार महाजन*
